Παραθέτουμε την απολογία της Λυδίας Καττή. Θα συνεχίσουμε τη δημοσιοποίηση και των άλλων απολογιών.ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΛΥΔΙΑΣ ΚΑΤΤΗ
Δικαστήρια Σχολής Ευελπίδων 11/3/2022
ΠΡ: Πώς έγιναν τα πράγματα, λοιπόν, για πείτε μου κι εσείς ;
Εγώ κατέβηκα στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, επειδή είχε πάρει απόφαση ο φοιτητικός μου σύλλογος, μιας και είμαι φοιτήτρια νοσηλευτικής· είχε πάρει απόφαση να συμμετέχει σε όλες, τις διαδηλώσεις, για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Είχε πάρει απόφαση και η Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού που κι εκεί συμμετέχω, η συλλογικότητα που έχουμε στη γειτονιά, είχε πάρει απόφαση και η οργάνωσή μου, το ΝΑΡ και η νΚΑ. Και εκεί ουσιαστικά ήτανε κλειστό το μετρό στο Σταθμό Λαρίσης, οπότε φύγαμε με τα πόδια και ξεκίνησαν κάποιες ομιλίες από...
ΠΡ: Επειδή είπατε “εγώ συμμετείχα σ' αυτή τη διαδήλωση”, αλλά εσείς δεν ξέρατε ότι η πολιτεία είχε απαγορεύσει τις διαδηλώσεις εκείνη τη μέρα;
Το γνώριζα πολύ καλά. Επειδή είχε παρθεί η απόφαση και δυο τρεις μέρες πριν, το γνώριζα πολύ καλά, απλά εγώ επειδή έχω..
ΠΡ: Πώς νοιώσατε ότι έχετε το δικαίωμα να προβείτε {..};
Ναι, θα σας πω. Επειδή έχω πίστη στα επιστημονικά δεδομένα και οι υγειονομικοί εκείνες τις μέρες, επειδή η απαγόρευση συνδεόταν με τη διάδοση του κορωνοϊού, αυτό που λέγανε ήταν ότι δεν αντιστοιχεί μια απαγόρευση πορειών και ότι δεν έχει νόημα αυτή η απαγόρευση και ότι δε μεταδίδεται ο ιός με τέτοιες εκδηλώσεις, παρ' όλα αυτά, μεταδίδεται στα εργοστάσια που έχουν στοιβαγμένους τους εργαζόμενους, μεταδίδεται στα νοσοκομεία που αυτή τη στιγμή εργάζομαι και ο κορωνοϊός εξαπλώνεται. Και πέρα απ' αυτό είχα δει και την ανακοίνωση Δικαστών και Εισαγγελέων που έβγαλαν ότι δεν είναι αντισυνταγματική η απαγόρευση των συναθροίσεων και παρ' όλα αυτά και από μόνη μου..
ΠΡ: Άρα θεωρήσατε ότι είναι μια εντός πολλών εισαγωγικών παράνομη απόφαση της κυβέρνησης και γι' αυτό το λόγο θεωρήσατε ότι έχετε το δικαίωμα;
Θεωρώ ότι είναι παράνομη ναι, και ότι θυμίζει εποχές χούντας, που γι' αυτό είχαμε κατέβει, για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
ΠΡ: Οπότε θεωρήσατε, ότι γι' αυτό το λόγο είχατε δικαίωμα;
Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι καμία τέτοια απαγόρευση δεν είναι νόμιμη. Καμία απαγόρευση στο να διαδηλώνεις για τα δικαιώματά σου, να διαδηλώνεις για την υγεία, για την παιδεία, να διαδηλώνεις για δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί χρόνια πριν, αυτό εννοώ. Και εγώ δε θυμάμαι καμία άλλη απαγόρευση σε τέτοιο βαθμό όσα χρόνια υπάρχω στο κίνημα αλλά και όσα χρόνια μού διηγούνται παλιότεροι. Ήταν δηλαδή ένα πρωτοφανές γεγονός το οποίο κάπως το αψήφισε και ο ίδιος ο λαός, γιατί άμα δείτε από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη, κατέβηκαν χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι, πέρα από το λόγο που θεωρώ ότι...
ΠΡ: Θεωρείτε κι εσείς ότι δεν κάνατε κάτι παράνομο;
Πέρα από το λόγο που είχαμε βγει να διαδηλώσουμε για τα δικαιώματά τους, για ψωμί, παιδεία, υγεία , ελευθερία ήτανε και αναγκαίο, ειδικά εκείνη την περίοδο να διαδηλώσεις. Πόσο μάλλον για την υγεία, γιατί υπήρχε μια έξαρση όντως του κορωνοϊού, που το βλέπουμε και σήμερα, κι αυτό που συνέβαινε ήταν ο κόσμος να πεθαίνει εκτός ΜΕΘ, όπως κόντεψε να πεθάνει κι ο πατέρας μου. Εγώ δουλεύω σε δημόσιο νοσοκομείο και αυτό που βιώνουμε είναι πενήντα ασθενείς για δύο νοσηλευτές και πραγματικά είναι ... , πώς να σας το πω, εγώ αυτό που νιώθω είναι ότι δεν μπορείς να προσφέρεις κανενός είδους υγεία κι εγώ ντρέπομαι, πραγματικά ντρέπομαι, που βρίσκομαι σ' αυτό το δημόσιο σύστημα υγείας, το οποίο το 'χουνε φτάσει εκεί που το 'χουνε φτάσει.
Κι εσείς δεν πιστεύετε ότι θα έπρεπε ο καθένας να κατέβει γι' αυτούς τους λόγους και να διεκδικήσει τα αυτονόητα; Δηλαδή, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, να δουλεύουμε για τρείς κι εξήντα και χωρίς κανένα δικαίωμα, να απεργούμε. Εγώ, απ την προηγούμενη δουλειά μου, έχω χάσει και τόσα.. τόσες μέρες.
Να μην έχεις δικαίωμα να απεργείς; Να μην μπορεί να συνεχίσει το παιδί σου α μορφωθεί, γιατί δεν έχεις να βάλεις το χέρι στην τσέπη, γιατί αυτή τη στιγμή η δημόσια παιδεία διαλύεται;
Κι εγώ είμαι τυχερή που έζησα μια γενιά λίγο πριν και μπόρεσα να έχω τους δασκάλους που είχα και να μπορώ να σας μιλάω τώρα εδώ, αλλά κάποιοι αυτό το δικαίωμα δεν το έχουν αυτή τη στιγμή.
Μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο και να βρω αυτή τη στιγμή μια δουλειά. Μπόρεσα τέλος πάντων να έχω όλ' αυτά, να μου 'χουν μάθει τόσα οι δάσκαλοί μου και οι γονείς μου και όλοι μου οι συντρόφοι που βρίσκομαι μαζί τους σ' αυτήν την πολιτική οργάνωση.
Ότι δεν είναι απλά δικαίωμα, είναι αναγκαίο το να κατεβαίνεις στο δρόμο σήμερα για να διεκδικήσεις για όλο το λαό. Γι' αυτόν που κάθεται στο σπίτι του και φοβάται, και λογικό είναι, κι εγώ έχω φοβηθεί, δε λέω ότι είμαι…
Να διεκδικήσει και για αυτόν που μπορεί να μην μπορεί, γιατί υπάρχουν και κάποιοι που δεν μπορούν να διεκδικήσουνε, να διεκδικήσεις μια κοινωνία άλλη, όπως τη φανταζόμαστε, γιατί αυτό φανταζόμαστε που είναι πολύ μεγάλο.
Και να διεκδικήσεις και κάποια πράγματα βασικά άλλων εποχών που έχουν ζήσει οι γονείς μου και ίσως κι εσείς, αλλά στο σήμερα είναι διακύβευμα.
Είναι διακύβευμα η δημόσια δωρεάν παιδεία, η δημόσια δωρεάν υγεία, η ελευθερία, το να βγαίνεις έξω και να περπατάς ελεύθερα σε ένα πάρκο είναι υπό διακύβευμα, γιατί μπορεί να φας πρόστιμο, όπως είπε και ο Ορέστης που έγινε στη Νέα Σμύρνη.
Είναι υπο διακύβευμα το να μπορείς άφοβα να βγαίνεις έξω με το αμάξι σου μήπως σε βρει κάποιος αστυνομικός και επειδή είσαι λίγο μαυριδερός να σου ρίξει και με το όπλο και να πεθάνεις.
Δεν τίθεται όλα υπό διακύβευμα;
Πραγματικά, είναι λυπητερή η κατάσταση που ζούμε, αλλά εγώ χαίρομαι που βρίσκομαι σ' αυτή τη θέση και μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι κι εδώ σήμερα και άλλους χιλιάδες τόσους που ήταν κάτω στις πορείες, γιατί για όλα αυτά κατεβήκαμε στις πορείες.
Δε κατεβήκαμε με σκοπό, και σε καμία πορεία δεν κατεβαίνουμε με σκοπό να τσακωθούμε με κανέναν αστυνομικό, γιατί έτσι κι αλλιώς μας χωρίζουνε κόσμοι ολόκληροι.
Και ξέρετε τι; Εμείς θεωρούμε ότι το μόνο όπλο μας μέσα σε εισαγωγικά είναι το πανό, είναι οι σημαίες μας, είναι η φωνή μας να φωνάξουμε «ψωμί παιδεία υγεία ελευθερία». Είναι στη δουλειά μας η άσπρη ρόμπα που φοράμε. Είναι όλα αυτά τα πράγματα τα απλά τα οποία καθημερινά τα ζούμε και τα υπερασπιζόμαστε.
Αυτοί είναι οι κόσμοι που μας χωρίζουνε. Αυτοί έχουν ένα όπλο, ενα γκλομπ, δε μιλάω για κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά, και αυτό είναι το όπλο τους, και το χρησιμοποιούν και όπως είδαμε το 2008 που είχαν σκοτώσει άνθρωπο και ακόμα και σήμερα, μετά από τη δική μας περίπτωση, έχουν υπάρξει περιστατικά, τα οποία πραγματικά πίστευες ότι θα ξαναυπάρξει νεκρός.
ΠΡ: Σε αυτή τη διαδήλωση κρατούσατε τα μέτρα ασφαλείας;
Τηρούσαμε τα μέτρα ασφαλείας, με αποστάσεις και μάσκες, κατά κύριο λόγο για 'μας τους ίδους, όχι μόνο και μόνο για το νόμο, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που θα υπερασπιστούμε την υγεία μας γιατί ξέρουμε ότι άμα βρεθούμε σε ένα νοσοκομείο, μπορεί και να μας κλαίνε. Και υπήρχε και ένας πιο μεγαλύτερος κόσμος, και μεγαλύτεροι οι οποίοι μας έλεγαν “τηρήστε τις αποστάσεις” είχαμε και τις σημαίες μας, είχαμε και τις μάσκες μας.
ΠΡ: Τηρούσατε τα μέτρα δηλαδή;
Ναι, ναι. Και μετά υπήρχαν ας πούμε αυτές οι ομιλίες που πήγα να σας πω, όπου μίλησαν από διάφορα σωματεία που είχαν πάρει απόφαση. Το Αττικό ας πούμε, το οποίο δουλεύω εγώ τώρα, που ήρθε και ο Μιχάλης ο Ρίζος και κατέθεσε, είχε πάρει απόφαση, μίλησε. Μίλησε, ο Παπανικολάου που είναι κι αυτός γιατρός, δάσκαλοι, από διάφορους φοιτητικούς συλλόγους, μίλησαν εκεί κάμποση ώρα, δε θυμάμαι ακριβώς πόσο, και μετά, εφόσον όπως σας είπα ότι ήταν κλειστός ο Σταθμός Λαρίσης, στο Μεταξουργείο και προς το κέντρο είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ που το είχαν κτυπήσει και ήταν αποκλεισμένο, φύγαμε προς τα Σεπόλια που ήταν ο πιο κοντινός σταθμός
ΠΡ: Πριν τελειώσει, δηλαδή, η διαδήλωση;
Όχι. Αποχωρήσαμε προς τα εκεί, πάντα γίνεται αυτό, για να μπει όλος ο κόσμος σε ένα μετρό με ασφάλεια
ΠΡ: Είχε τελειώσει η συγκέντρωση;
Είχε τελειώσει. Ναι, ναι. Και εκεί πέρα, αυτή την αποχώρηση τη μετατρέψαμε σε πορεία, κι έγινε με τα μέτρα ασφαλείας. Όπως σας είπαν και οι προηγούμενοι, έβγαινε ο κόσμος στο δρόμο, φωνάζαμε συνθήματα, χειροκροτούσε. Χαιρότανε που κάπως εκφράζεται μέσα από μας. Και φτάσαμε στο σταθμό στα Σεπόλια όπου και εκεί μένω. Εγώ ήμουνα, έτσι όπως είναι ο δρόμος, εκεί που είναι το ασανσέρ του μετρό και απέναντι είναι οι σκάλες, στο απέναντι πεζοδρόμιο και ήμουνα εκεί με τη μάνα μου, τον Ορέστη. Ήταν και κάποιοι φίλοι μας, λέγαμε πού θα πάμε, δηλαδή, ήμασταν έτσι όπως μαζεύανε οι υπόλοιποι τις σημαίες και, λέγαμε τι θα κάνουμε . Υπήρχε και απαγόρευση, δεν ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά και λέμε πάμε στο σπίτι. Ζήτησα από τη μάνα μου τα κλειδιά. Και έτσι όπως πάμε να φύγουμε ήρεμα, ακούγαμε να μαρσάρουν. Ακούω δηλαδή μαρσάρισμα γιατί δεν είχα επαφή από πού έρχονται, αλλά απλά το άκουγα. Ακούω μαρσάρισμα και γυρνάω και βλέπω αυτά τα μηχανάκια με τα γκλομπ έτσι (σηκωμένα) και να ωρίονται, να φωνάζουν.
Αλλά δεν καταλάβαινες ακριβώς τι λέγανε, δεν λέγανε “διαλυθείτε, διαλυθείτε διαλυθείτε”. Δεν υπήρχε μια τέτοια έφραση, απλά αυτοί φωνάζανε “Ααα”, βρισιές, “Θα σας γαμήσουμε” και τέτοια. Και τρέχει ο κόσμος να σωθεί κάπως. Άλλοι μπαίνανε στο σουπερ μάρκετ, στο μετρό, που εγώ δεν είχα αντιληφθεί ότι έκλεινε το μετρό, γιατί δε θα πήγαινα κι όλας. Δε με αφορούσε τόσο. Και τρέχει ο κόσμος. Στο στενό που είναι το σπίτι μας, είναι μεγάλος δρόμος, δεν είναι μικρό στενάκι και έτρεχε ο κόσμος προς τα εκεί και διάφορα άλλα στενά που υπάρχουνε κάθετα στο στενό μας και τρέχαμε κι εμείς, ήμουνα εγώ και άλλοι τρεις - τέσσερις φίλοι και τους λέω “Πάμε γρήγορα, εδώ είναι το σπίτι μου”, γιατί κάποιοι δεν το ξέρανε και είχα τα κλειδιά. Είχα βγάλει τα κλειδιά για να μπούμε μέσα και φτάνω πρώτα, ανοίγω την πόρτα, και μπαίνει ο Νικόλας που δεν είναι τώρα εδώ και άλλοι τρεις – τέσσερις και βλέπω τους αστυνομικούς, όπως σας τους περιέγραψα πριν και με τα γκλομπ έτσι, και πετάνε τις μηχανές και κάνουν μια έφοδο μέσα στο σπίτι
ΠΡ: Στην πυλωτή ;
Ναι, στην πυλωτή. Και ήτανε εκεί και ο Ορέστης, κάπως ταυτόχρονα φτάσαμε με τη μάνα μου και εκείνη την ώρα που φτάνουμε, εγώ έχω ανοίξει την πόρτα και κάθομαι μεταξύ μέσα και έξω, στη μέση. Και ανοίγω την πόρτα, και βλέπω τον Ορέστη να είναι έτσι, για να προφυλάξει το κεφάλι του
ΠΡ: Πως ήταν ;
Ναι, ναι. Ήταν με τα χέρια στο κεφάλι και βλέπω τους αστυνομικούς να ρίχνουνε με το γκλομπ αλλεπάλληλα χτυπήματα. Δηλαδή, φοβόσουνα ναι.. εγώ προσωπικά φοβήθηκα ότι θα σκοτώσουν άνθρωπο. Αλήθεια, είναι και.. αυτά τα χτυπήματα είναι χτυπήματα που μπορεί να σκοτωθεί άνθρωπος. Δεν είναι ότι σε βαράνε στο πόδι και για να σε ακινητοποιήσουν κάπως. Είναι χτυπήματα δολοφονικά. Και η μάνα μου κάπως να φωνάζει “Αφήστε τον! Τι κάνετε ;”. Αυτά κάτω απ' το σπίτι μας, δηλαδή εγώ είχα ήδη ανοίξει το σπίτι, οπότε γνώριζαν ότι είναι το σπίτι μας, ότι είναι το σπίτι κάποιου εννοώ και τους λέω κι εγώ “τι κάνετε στον αδερφό μου! Το σπίτι μου είναι εδώ” και προφανώς δε δίνανε καμία σημασία, δεν τους ενδιέφερε. Αυτοί είχανε πάει φαινόταν με εντολή “Βαρέστε”. Εγώ αυτό καταλαβαίνω. Όταν είσαι ήρεμος, όσο μπορείς όταν βαράνε τη μάνα σου, την έχουν ρίξει κάτω και είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τον αδερφό σου, αλλά τους λέμε ότι εδώ είναι το σπίτι μας. Δηλαδή, εμείς δεν τους βρίζαμε κάπως. Τους λέγαμε “είναι το σπίτι μας. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Φύγετε απ' το σπίτι μας!” Κι αυτοί βαράγανε συνεχόμενα.
ΠΡ: τον αδερφό σας δηλαδή;
Ναι τον αδερφό μου. Και εμένα Εγώ μετά όταν πήγα από κει, με σπρώξανε, με βαρέσανε. Δεν είναι ότι λυπήθηκαν κανέναν και βαράγανε μόνο τον Ορέστη. Οποιονδήποτε βαράγανε. Απλά κάποιοι πρόλαβαν και πήδηξαν πίσω από τη μάντρα, κάποιοι φύγανε μπροστά, αλλά εμείς είχαμε μείνει, γιατί όταν είσαι στο σπίτι σου, νιώθεις μια ασφάλεια και δε νιώθεις ότι πρέπει να φύγεις να πας κάπου. Πού θα πας; Εννοώ, στο σπίτι σου είσαι. Απλώς είχε μείνει και ο Ορέστης πιο τελευταίος και βαράγαν αυτόν. Και όταν πήγα κι εγώ προς τα εκεί, κι εμένα βαράγανε και τη μάνα μου βαράγανε. Μετά λέω στο Νικόλα “Τράβα βίντεο να φανεί τι γίνεται” κι έκανε λάιβ τέτοιο στο facebook . Και τον σύρανε προς τα έξω τον Ορέστη
ΠΡ: Πόσοι ήταν; Θυμάστε;
Θυμάμαι σίγουρα να είναι τέσσερις. Τώρα δεν ξέρω αν ήταν παραπάνω. Τέσσερις που κρατούσαν μόνο τον Ορέστη. Και ήταν κι άλλοι απ' έξω μόλις βγήκαμε έξω, όλοι. Και ο Ορέστης φώναζε συνθήματα “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. Βάραγαν, κι εμένα με βάρεσε, ένας αστυνομικός εκεί, που απλά το μόνο που έκανα ήταν να λέω “τι κάνετε εδώ πέρα, βαράτε τη μάνα μου, βαράτε τον αδερφό μου, τι κάνετε στη γειτονιά μας” και με κυνήγησε ένας αστυνομικός, με χτύπησε εδώ με το γκλομπ, πήγα και στο νοσοκομείο.
ΠΡ: Στον ώμο σας, δηλαδή, και στην πλάτη ;
Ναι, στον ώμο, πήγα και στο νοσοκομείο μετά. Είχε κι άλλους ανθρώπους σε πιο μεγάλη ηλικία , γιατί δεν άφηναν νέο κόσμο να προσεγγίσει και διαμαρτυρόταν ουσιαστικά γιατί
ΠΡ: Ο αδερφός σας πώς αντιδρούσε σε όλο αυτό; Ενώ ήταν οι αστυνομικοί και τον κρατάγανε;
Ο αδερφός μου το μόνο που έκανε ήταν να φωνάζει συνθήματα για το Πολυτεχνείο και να κρατάει το κεφάλι του μην τον σκοτώσουν, που σας είπα. Δεν μπορούσες να κάνεις και κάτι άλλο. Δηλαδή κι εγώ που δεν με είχανε πιάσει ακόμα , δεν μπορούσες να κάνεις και πολλά. Δηλαδή, τους είδατε κι εδώ. Είναι λίγο.. είναι και με τις στολές διπλάσιοι. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
ΠΡ: Είναι σωματώδεις και φορούσανε κράνη δηλαδή;
Είναι σωματώδεις και φοράνε μεγάλες στολές. Φοράνε γάντια κοκκάλινα, δεν μπορείς να κάνεις και κάτι. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είναι και στη λογική μας να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι αστυνομικοί, οπότε δεν μας ενδιέφερε. Το νόημα ήταν ότι εκείνη τη στιγμή απρόκλητα και με δολοφονικό τρόπο χτυπάγαν έναν άνρθωπο, ο οποίος απλά σκέφτηκε, όπως για μένα θα έπρεπε να σκεφτεί ο καθένας, ότι δε θα σκεφτώ τον εαυτούλη μου και θα μπω στο σπίτι μου και να μείνουν οι άλλοι εκεί πέρα. Κάθησε τελευταίος, όπως κι εγώ ήμουν πιο πίσω για να διασφαλίσει ότι όλοι θα είναι καλά.
Γιατί όταν βλέπεις εφτά μηχανές, πόσες ήτανε, να έρχονται κατά πάνω σου δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι θα είναι όλοι καλά. Οπότε κάθισε τελευταίος για να διασφαλίσει αυτό το πράγμα. Έξω από την πολυκατοικία, αφού τον βαράγανε και τον πιάσανε, τον πήγαν λίγο πιο πίσω, σε ένα στενάκι όπου κάνανε έναν κλοιό κάποιοι άλλοι αστυνομικοί.
Πήγαμε προς τα εκεί. Εκείνη την ώρα ήρθε και ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν στο μετρό για να δει αν θα ανοίξει το μετρό και του λέω τι έγινε. Τρελαίνεται, προφανώς, και πάμε πιο κεί που ήταν οι άλλοι αστυνομικοί και τους ρώτησε ο πατέρας μου λέγοντας “πού έχετε πάει το παιδί; Τι είναι αυτά που κάνετε ”.
Στην αρχή δε μιλάγανε, εννοώ καθόντουσαν και δεν του δίναν σημασία και μαζεύτηκε κι άλλος κόσμος. Και από τα μπαλκόνια όλοι ωρίονται και λένε “τι κάνετε;΄Στα Σεπόλια τέτοια πράγματα; Το παιδί το ξέρουμε”
Μετά από αρκετή ώρα, αφού είχε έρθει ο Ρίζος και είχε πάρει τον Τσιόδρα τηλέφωνο που ήταν στο ίδιο νοσοκομείο, του λένε “Ηρεμήστε. Θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα Κολωνού”, “δεν είναι κάτι” .
Του λένε, επειδή ήμουνα κι εγώ εκεί μπροστά, “Θα λυθεί. Μία προσαγωγή είναι”. Και μάλιστα μια δικηγόρος, η Υρώ η Ζιόζια, τους λέει “συλλάβατε το παιδί;” “Όχι, όχι, δεν έχει συλληφθεί, δεν είναι κάτι. Ηρεμήστε”, “δεν είναι κάτι”.
Τέλος πάντων, πάμε με τα πόδια στο αστυνομικό τμήμα Κολωνού που είναι κοντά, εγώ με τον πατέρα μου και τη μάνα μου και εκεί ήτανε ένας αστυνομικός και του λέμε “Μας είπανε ότι θα έρθει εδώ ο Ορέστης” και “πού είναι” και αυτός κάπως δεν μας έδινε σημασία στην αρχή και ο πατέρας μου του φώναξε λίγο πιο έντονα “Πού είναι το παιδί μου” και “πείτε μου”.
Ήρθαν μετά κι άλλες αστυνομικές δυνάμεις, αρκετές δηλαδή, ήρθαν πολλά μηχανάκια, εμείς ήμασταν δεκαπέντε-είκοσι άτομα κι αυτοί ήτανε τριάντα-σαράντα. Ήταν πάρα πολλοί. Και διαμαρτυρόμασταν για το πού είναι ο Ορέστης, να μας πούνε, και εκείνη τη στιγμή εγώ αντιλαμβάνομαι να σπρώχνουνε τον πατέρα μου, δεν το είδα καθαρά όλο αυτό, αλλά να τον σπρώχνουνε από μόνοι τους, απρόκλητα, να δημιουργούνε μια ένταση, ενώ εμείς αυτό που λέγαμε ήτανε “πείτε μας”, “πού είναι ο Ορέστης;”. Θα μπορούσαμε να πηγαίναμε στη ΓΑΔΑ. Δε θα καθόμασταν εκεί, δεν είχαμε κάποιο λόγο.
Εκείνη τη στιγμή που καθόμουν με τον πατέρα μου, εγώ τράβαγα κάποια βίντεο, καταλαβαίνω.. είμαι εγώ εδώ, δίπλα μου η Άννα και καταλαβαίνω ένα χέρι να την τραβάει. Και την κρατάει ο Κώστας ο Τουλγαρίδης, που κατέθεσε πιο πριν, για να μην την πάρουν, γιατί κάπως συνυπήρχαμε με την αστυνομία. Αφού κάνανε την επίθεση στον πατέρα μου, άρχισαν να επιτίθονται γενικά στο πλήθος.
Δηλαδή, ήτανε... δεν το περιμέναμε. Δηλαδή, ούτε εμείς είχαμε κάποια δομή, ας πούμε να είμαστε εμείς από δω και από εκεί οι αστυνομικοί. Συνυπήρχαμε κάπως στο πλήθος και νιώθω ένα χέρι να την πιάνει και τον Τουλγαρίδη να την κρατάει, οπότε μετά, αστραπιαία κάπως, νιώθω ένα χέρι να με πιάνει από τα μαλλιά και να με ρίχνει κάτω. Και εκείνη τη στιγμή, προσπαθούσανε να με τραβήξουν, η Άννα με τον Κώστα τον Τουλγαρίδη και ο άλλος αστυνομικός με τράβαγε απ' τα μαλλιά. Με τράβαγε, τώρα δεν ξέρω πόσο είναι, είκοσι μέτρα, από το σημείο που μιλάμε μέχρι την είσοδο του αστυνομικού τμήματος και με τράβαγε από τα μαλλιά αυτός ο αστυνομικός και έρχεται μαζί ένας άλλος.. εμένα με σέρναν αυτοί, με σέρνανε. Και έτσι όπως με σέρνανε με σηκώνει με λαβή εδώ στην καρωτίδα, με σηκώνει εννοώ με αυτόν τον τρόπο δηλαδή, από το έδαφος που με σέρνανε και ο άλλος αστυνομικός δίπλα μού λέει “πουτανάκι θα σε γαμήσουμε” και αυτός που με έσερνε, δηλαδή, μου λέει “δε θα βγεις ζωντανή από το αστυνομικό τμήμα, θα σε γαμήσουμε”. Εγώ προφανώς φοβήθηκα, ότι όντως δε θα με βγάλουν ζωντανή.
ΠΡ: Δηλαδή, τι έγινε σ αυτό το περιστατικό που περιγράφετε; Έτσι, στα καλά καθούμενα;
Στα καλά καθούμενα με πιάσανε και αυτοί είχανε τόσο μίσος και μένος που υπήρχαμε εκείνη τη μέρα σε κάποια διαδήλωση, στο δρόμο, δεν μπορώ να σκεφτώ προσωπικά τι σκεφτόντουσαν, αλλά πραγματικά, εγώ φοβήθηκα ότι δε θα με πάνε καν στο Α.Τ. Κολωνού. Ότι σε κάποιο στενό θα με.. δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να μου κάνουνε και αφού με πίεσε σκεφτείτε για δευτερόλεπτα έτσι, κι εγώ δεν μπορούσα να ανασάνω, εκεί που είναι η ράμπα, στο αστυνομικό τμήμα Κολωνού στην είσοδο, μου ρίχνει μια κλωτσιά και πέφτω κάτω και μου πέφτει και το κινητό που το κρατούσα γιατί έβγαζα βίντεο λίγο πριν και ειρωνικά μού λέει “Σκόνταψες κι έπεσε το κινητάκι;”. Εγώ προφανώς εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα και να μιλήσω. Εννοώ, δεν.. πραγματικά είχα φοβηθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μιλήσω και μπαίνω μέσα στο αστυνομικό τμήμα Κολωνού που είδα και το Νικόλα, που λίγο πριν τον είχανε πιάσει.
ΠΡ: Τον Καβακλή ;
Ναι, τον είχανε βάλει εκεί να κάθεται και με πήγαιναν αυτοί οι δύο αστυνομικοί, με πετάνε εκεί στην καρέκλα και ο άλλος αστυνομικός έρχεται κατά πάνω μου, με σηκώνει και μου ρίχνει μια μπουνιά με το κοκκάλινο γάντι με την ενίσχυση εδώ πέρα.(στον κρόταφο).
ΠΡ: Στον κρόταφο ;
Ναι στον κρόταφο. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή, δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει και με φτύνει κι όλας και μου λέει “Πουτάνα, εσύ από 'δω μέσα, δε θα βγείς”, κι εγώ ζητάω κατευθείαν να πάω στο νοσοκομείο, γιατί δεν έβλεπα, εννοώ ότι κάπως είχα χάσει τον προσανατολισμό μου και ήταν πάρα πολλοί οι αστυνομικοί μέσα στο Α.Τ. Κολωνού, οι οποίοι δεν αντέδρασαν καν, δε μίλησαν. Μετά φέρνουν το Γεράσιμο το Λιβάνη, ο οποίος τον φέρνουνε, κάθεται και αυτός ο αστυνομικός ξαναέρχεται κατά πάνω μου να ξανακάνει κίνηση να με βαρέσει και του λέει ο Μάκης “τι θα κάνεις εδώ πέρα” και του ρίχνει κι αυτουνού ένα χαστούκι.
ΠΡ: Στο Λιβάνη ;
Ναι, και μετά απο αυτό, ντάξει, τον αποσύρανε τον αστυνομικό αυτόν από το Α.Τ. Κολωνού. Κι εγώ ζητούσα να πάω στο νοσοκομείο για αρκετή ώρα, δεν με πήγαιναν καν, μας βάλανε εκεί σε ένα κελί. Μετά έρχεται ένας αστυνομικός από το Α.Τ. Κολωνού και μου ζήταγε τα στοιχεία, είχα δώσει εγώ την ταυτότητά μου και όλα αυτά· μας τα είχαν ζητήσει, και μου ζήταγε τα στοιχεία του πατέρα μου. Εγώ δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Δεν είχα δει ακόμα το ασθενοφόρο και του λέω “Μα έχετε την ταυτότητά μου, τι μου ζητάτε;”. Τέλος πάντων, μετά μας μετέφεραν στην Κυψέλη και σκεφτείτε ότι στη μία η ώρα το βράδυ με πήγαν στο νοσοκομείο, όπου με πήραν με χειροπέδες λες και ήμουν καμιά τρελά καταζητούμενη και εκεί μου είπαν ότι εδώ στο χέρι, που με χτύπησαν το μεσημέρι έξω από το σπίτι, ότι είχα κάποιο μικρό κάταγμα. Μου είχαν δώσει και επίδεσμο να μου κρατάει το χέρι. Και μετά με πήγαν πάλι πίσω στη ΓΑΔΑ.
ΠΡ: Αυτό το περιστατικό που περιγράφετε στο Α.Τ. Κολωνού, πώς έγινε; Έτσι, χωρίς κάποια.. στα καλά του καθουμένου οι αστυνομικοί προβήκανε στη βιαιότητα που περιγράφετε κατά πάνω σας;
Ναι, εντελώς τυχαία. Άμα δεν ήμουν εγώ δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, θα ήτανε η Άννα που ήτανε δίπλα μου, δεν ήταν θέμα προσωπικό. Έτσι κι αλλιώς και τον πατέρα μου πήγαν να τον δολοφονήσουν. Δεν ήταν θέμα προσωπικό. Παρουσιάστηκαν εδώ οι αστυνομικοί οι οποίοι έχουν βαρέσει έναν άνθρωπο, και είναι λιπόθυμος και κάνουνε πλάκα ότι δεν έγινε τίποτα
ΠΡ: Εσείς τα είδατε αυτα στον πατέρα σας;
Όχι, δεν τα είδα, αλλά θέλω να σας πω, ότι δεν ήταν πολύ μακριά αυτή η συμπεριφορά από την ώρα που με βρίζουν και μου λένε “είσαι πουτάνα” και να με φτύνουν. Αυτό θέλω να πω. Ότι ήτανε το κλίμα και η αντίδρασή τους τέτοια.
Έβλεπες ένα μένος και εκεί που απλά συνυπήρχαμε και τους λέγαμε “αν μας πείτε πού είναι, δεν είναι κάτι, θα φύγουμε, ” και δεν υπήρχε μια συγκέντρωση με κάποιους όρους, όπως σας είπα να είναι συγκεντρωμένο το πλήθος από τη μία πλευρά και από την άλλη για να χτυπάνε. Δεν μπορώ πραγματικά..
Εγώ θεωρώ ότι ένας άνθρωπος, σαν κι εμένα ή.. ένας φυσιολογικός άνθρωπος τέλος πάντων, δε θα μπορούσε να το κάνει αυτό, αν με ρωτάτε δηλαδή. Δεν εξηγείται. Δεν εξηγείται, γενικά και έγκλημα να είχα κάνει, για να το πώ κι έτσι και να είχα πει κάτι, ε δεν εξηγείται ένα πρόσωπο της τάξης, που υπηρετεί ό,τι υπηρετεί να βρίζει κάποιον κατηγορούμενο και να τον κρατάει από το λαιμό με συγκεκριμένη λαβή που μάλλον έχουν εκπαιδευτεί για να κάνουν τέτοιες λαβές. Όταν κάνεις κεφαλοκλείδωμα και λαβές την ώρα που τον άλλον τον έχει συλλάβει είναι λίγο παράταιρο. Δε χρειάζεται..
ΠΡ: Έξω από την πολυκατοικία προσπαθήσατε με οποιονδήποτε τρόπο να αποσπάσετε τον αδερφό σας από τους αστυνομικους;
Δεν μπορούσα να τον αποσπάσω. Το μόνο που έκανα ήταν να φωνάζω “Αφήστε τον! Είναι το σπίτι μας! Είναι η γειτονιά μας!”.Δεν μπορούσα να τον αποσπάσω. Δηλαδή, όταν είχε πέντε γύρω του, είναι αδύνατο να τους τραβήξεις ή να κάνεις οτιδήποτε. Eίχαμε προφανώς μία ένταση για ένα άνθρωπο που ήταν ένας απλός σύντροφος, ήταν ο αδερφός μου και είμαι από τους λίγους ανθρώπους εγώ, η μάνα μου και ο Νικόλας που είδαμε αυτήν την τόσο έντονη βία να εκτυλίσσεται μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Είχα μία ένταση παραπάνω, την οποία την θεωρώ και φυσιολογική.
Πρ: Δηλαδή δεν ήρθατε σε κάποια επαφή με τους αστυνομικούς;
Λ: Η μόνη επαφή που ήρθα ήταν με το γκλομπ του αστυνομικού που κατέβηκε στον ώμο μου. Δεν είχα άλλη επαφή.
Πρ: Στο Α.Τ Κολωνού όσο ήσασταν είχατε κάποια διένεξη με τους αστυνομικούς πέρα από το ότι ρωτούσατε όπως καταθέσατε κι εσείς να μάθετε που είναι ο αδερφός σας. Υπήρξε κάποια διένεξη;
Λ: Όχι δεν είχαμε κάποια διένεξη, γιατί όπως σας λέω συνυπήρχαμε. Δηλαδή δεν λογομαχούσαμε. Απλά όλοι διαμαρτυρόμασταν για το πού είναι και μετά υπήρχε μία πιο έντονη κατάσταση όταν έπεσε κάτω ο πατέρας μου την οποία όμως εγώ δεν είδα γιατί δεν είχα άμεση οπτική επαφή με τον πατέρα μου γιατί ήταν πιο πίσω. Ταυτόχρονα. Πώς να σας το εξηγήσω. Όταν αυτός επιτέθηκε στον πατέρα μου εκείνη την ίδια στιγμή προσπάθησαν να σκουπίσουν το πλήθος, να μην υπάρχει ας πούμε μάρτυρας, δεν ξέρω τι θέλανε. Αλλά κάπως αυτόματα θέλανε να φύγει όλος ο κόσμος από κει οπότε επιτεθήκανε, συλλάβανε εμένα και τον Νικόλα που τραβούσε βίντεο και τον Μάκη.
Πρ: Εσείς είδατε τη σύλληψη του κ. Καβακλή;
Λ: Τον Νικόλα τον είδα μόνο σε ένα σημείο κάτω και μετά επειδή σας λέω γίναν ταυτόχρονα όλα δεν είχα δηλαδή το χρόνο να τους δω όλους, πώς έγινε κάθε σύλληψη
Πρ: Ο κύριος Καβακλής τι έκανε;
Λ: Τίποτα, απλά καθότανε.
Πρ: Βιντεοσκοπούσε;
Λ: Όλοι βιντεοσκοπούσαμε για να δείξουμε ότι ρωτάμε που είναι ο κατηγορούμενος και δεν παίρνουμε καμία απάντηση και κάπως ήταν και μία απίστευτη εικόνα σε ένα στενάκι που χωράει 20 άτομα να χωράνε 40 αστυνομικοί. Όλος ο κόσμος βιντεοσκοπούσε. Και από τα μπαλκόνια. Παντού. Γιατί ήταν ένα ασυνήθιστο γεγονός γιατί μπορεί να το δει κανείς αυτό στο κέντρο αλλά στα Σεπόλια δεν θα το δεις ποτέ.
Πρ: Τον κύριο Λιβάνη τον είδατε εκεί που…;
Λ: Τον είδα πριν με συλλάβουν γιατί ήρθε με την γυναίκα του και την κόρη του. Γιατί δεν ήταν στο περιστατικό. Μου έλεγε «Τι έγινε εδώ ρε Λυδία; Καλά είσαι;». Μιλήσαμε λίγο. Δηλαδή υπήρχε μία ηρεμία μέχρι να γίνει αυτή η επίθεση από τους αστυνομικούς που σας λέω και εκεί που καθόμασταν και συζητάγαμε και μαζεύονταν αστυνομικοί του λέω τράβα κι εσύ βίντεο να έχουμε και τράβαγε και μάλιστα ένα βίντεο, δεν θυμάμαι ποιο ηχητικό είναι μέσα από το μπουφάν του επειδή τον πιάσανε οι αστυνομικοί και του έπεσε το κινητό μέσα στο μπουφάν. Δηλαδή όλη την ώρα αυτό που κάναμε όλοι ήταν να τραβάμε βίντεο. Δεν υπήρχε κάτι άλλο.
Πρ: Κάποιοι αστυνομικοί λένε εδώ ότι τραυματίστηκαν. Τι έχετε να πείτε για αυτό;
Λ: Θεωρώ ότι δεν γίνεται να τραυματίστηκαν. Δεν είχαμε τέτοια πρόθεση. Πώς να σας το πω. Δεν υπήρχε επίθεση γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε αυτή τη λογική. Δεν κατεβαίνουμε στην πορεία για να παίξουμε ξύλο με τον αστυνομικό. Κατεβαίνουμε σε μία πορεία και σε μία συγκέντρωση…
Πρ: Ναι αλλά εδώ λέτε ότι ο κόσμος που ήταν εκεί έξω δεν ήταν ακριβώς πορεία. Έξω από το Α.Τ Κολωνού.
Λ: Μα και στο Α.Τ Κολωνού. Καταρχάς δεν γίνεται να πας να κάνεις κάτι έξω από Α.Τ. Δηλαδή είναι λίγο αδιανόητο να πας να κάνεις κάτι έξω από Α.Τ. Ήμασταν 5 άνθρωποι εκ των οποίων οι 3 ήταν 60 χρονών. Δηλαδή οι πιο νέοι ήμουν εγώ, ο Νικόλας και η Άννα. Δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση. Εγω δεν θα πήγαινα κιόλας. Απλά αυτοί μας λένε ελάτε να δείτε πού είναι και μαζευτήκαμε και πήγαμε. Αν μας λέγανε πηγαίντε στη ΓΑΔΑ θα πηγαίναμε στη ΓΑΔΑ. Απλά πας για να πας κάποια πράγματα σε αυτόν που θα μείνει όλο το βράδυ εκεί και για μια συμπαράσταση για να μη νιώθει ότι είναι μόνος του. Μέχρι εκεί. Δεν πας να κάνεις κάτι σε αυτούς τους χώρους. Και δεν είναι στη λογική μας έτσι κι αλλιώς. Εμείς κατεβαίνουμε ας πούμε με σκοπό να διεκδικήσουμε κάποια πράγματα που σας είπα πριν και όχι ας πούμε… Εμείς στα αιτήματα μας απευθυνόμαστε στον Κράτος, την Κυβέρνηση. Δεν ζητάμε κάτι από τον αστυνομικό.
Πρ: Ναι αλλά εκφράζει κάτι.
Λ: Μπορεί ο αστυνομικός να εκφράζει το κατασταλτικό κομμάτι του Κράτους προφανώς, αλλά εμείς δεν ζητάμε κάτι από τον αστυνομικό. Αυτοί είναι που κάνουν συνήθως επιθέσεις.
Πρ: Εγώ σας ρωτάω αν υπήρξε κάποια ένταση επειδή σας είπαν ότι πάνε τον αδερφό σας στο Α.Τ Κολωνού αλλά…
Λ: Ναι ένταση υπήρχε γιατί ένιωθες ότι σε κοροιδεύουνε. Γιατί αφού μας είπανε ότι τον πήγαν για 2 λεπτά οι αστυνομικοί από το Α.Τ Κολωνού τον είδανε και δώσανε εντολή να τον πάνε στη ΓΑΔΑ κατευθείαν, άρα με το που πήγαμε εμείς που μιλάμε για 5 λεπτά μετά γιατί…Θα μπορούσαν ας πούμε να μας πουν ότι παιδιά δεν έχει καμία σχέση με εδώ. Εμείς τον πήγαμε στη ΓΑΔΑ και να μην ασχολούνται με εμάς και εμείς να πάμε στη ΓΑΔΑ και να τελείωνε εκεί το ζήτημα αλλά αντιθέτως υπήρχε μία κοροϊδία αδικαιολόγητη και προφανώς όταν ξέρεις ότι ο άλλος είναι τόσο χτυπημένος θέλεις να τον δεις.
Πρ: Γι΄αυτό σας ρωτάω αν υπήρξε κάποια οργή του πλήθους.
Λ: Δεν υπήρχε κάποια οργή του πλήθους γιατί όταν σας λέω ήμασταν 15 άτομα…Μιλάμε για κάποια λεπτά που συνυπήρχαμε με την αστυνομία με πολύ καλούς όρους. Δηλαδή απλά ήταν δίπλα μας περιμένανε να πάρουν εντολή.
Πρ: Μα μας περιγράφετε περιστατικά πάρα πολύ έντονη βία από αστυνομικά όργανα και εντελώς απρόκλητη. Αυτό μας περιγράφετε.
Λ: Ναι γιατί όταν κατεβαίνεις σε μία πορεία για το Πολυτεχνείο.
Πρ: Αλλά είχε τελειώσει η πορεία για το Πολυτεχνείο.
Λ: Ναι αλλά μιλάμε για μία μέρα που είναι κατά του φασισμού και με όλα αυτά τα αιτήματα που λέμε και η ομάδα ΔΕΛΤΑ η οποία ενήργησε εκείνη τη μέρα στο συγκεκριμένο σκηνικό και από έρευνες και από το που ψηφίζουν στα εκλογικά κέντρα ότι είναι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής. Εκπροσωπούνε τη Χρυσή Αυγή, είναι φασίστες. Άρα, είναι φυσικό επόμενο ότι θα αντιδράσουνε μαινόμενοι ότι εμείς είμαστε αντίπαλοί σου. Με αυτή τη λογική.
Πρ: Έτσι δικαιολογείτε την αντίδρασή τους;
Λ: Έτσι δικαιολογώ την αντίδραση τους. Ότι είχαν μένος εκείνη τη μέρα σε όλη την Ελλάδα.
Πρ: Λόγω του ότι διαδήλωναν για έναν συγκεκριμένο σκοπό.
Λ: Ναι. Μα ξέρετε τι; Όταν ήμουν στο Α.Τ. Κυψέλης και ήμουν έξω καθόντουσαν εκεί αστυνομικοί που είχαν έρθει και για να καταθέσουν και λέγανε «Ωραία θα ανοίξουμε ένα μπουκάλι ουίσκι για σήμερα. Κερδίσαμε». Και λέγανε ότι κερδίσανε, γιατί συλλάβανε εκατοντάδες κόσμο σε όλη την Ελλάδα.
Και πριν τελειώσω θέλω να πω ότι εγώ θεωρώ ότι εμείς έχουμε έρθει δέκα φορές εδώ πέρα και κατηγορούμαστε, επειδή τραβήξαμε βίντεο το οποίο είναι ακόμα αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να δημοσιοποιεί τι συμβαίνει σε μία παράνομη πράξη, γιατί κατ’ εμέ είναι παράνομη πράξη. Γιατί υπερασπιστήκαμε τον δίπλα μας να μην τον βαρέσουν κι επειδή μπήκαμε μπροστά όταν βαράγανε τις μανάδες μας, όταν βαράγανε τους φίλους μας και κάτσαμε μπροστά για να μπορέσουν να φύγουν.
Κατηγορούμαστε γιατί επιλέξαμε, και θα το επιλέγουμε από εδώ και πέρα, να κατέβουμε σε μία πορεία που για αυτούς ήταν παράνομη κι εμείς σπάσαμε την απαγόρευση, γιατί θέλαμε να δώσουμε κι ένα μήνυμα ότι με αφορμή τον κορονοϊό δεν θα περισταλούν όλα τα δικαιώματα μας. Δεν θα σταματήσουμε να κατεβαίνουμε στις πορείες και να διεκδικούμε με αφορμή τον κορονοϊό που και οι ίδιοι, ο Χρυσοχοϊδης, είπανε μετά ότι δεν μεταδίδεται στις πορείες.
Κατηγορούμαστε δηλαδή στην πραγματικότητα για αυτά και είναι κοινωνικό γεγονός, συζητάει πραγματικά όλη η Ελλάδα αυτή τη δίκη, που μπορεί να έχει ονομαστεί η δίκη της οικογένειας Καττή. Αλλά είναι δίκη, εγώ έτσι το νιώθω πραγματικά, που δικάζεται όλος εκείνος ο κόσμος που κατέβηκε σε όλη την Ελλάδα εκείνη τη μέρα και διεκδίκησε τα δικαιώματά του.
Είναι μία μεγάλη δίκη που μπορεί να δικαζόμαστε εμείς, συγκεκριμένα προσωπικά αλλά είναι μία συλλογική διαδικασία, πολιτική δίκη όπου οποιαδήποτε απόφαση, θα είναι απόφαση καταδίκης ή δικαίωσης για όλο το λαό και την κοινωνία που εκείνη τη μέρα βγήκε στο δρόμο και υπερασπίστηκε το να είναι ελεύθερος. Εγώ αυτό πιστεύω.
Πρ: Κυρία Εισαγγελέα;
Εις: Όχι κυρία Πρόεδρε.
Πρ: Η έδρα;
(ΣΙΓΗ)
Πρ: Καλώς καθίστε
Λυδία Καττή